Çiçek burnuna dolan çay korkusuyla uyandi. Içinden, “Annem kahvaltiyi hazirlamis, simdi ekmekleri kizartiyordur“, diye geçirdi. Hatirlayiverdi: Annesi dün sabah Japonya’ya dogru yola çikmisti. Bugün oraya varacak ve kari koca bulusacaklardi. “Anem de babam da uzakta“, dedi kendi kendine. “Onlari çok özlüyorum.“ Basini kaldirmadan seslendi: Ipek uyan... Annemi çok özledim. Benim kadar özlemis olmazsin. Deminden beri onu ve babami düsünüyorum. Çiçek yataktan firladi, kardesini basucuna gidip ellerini beline dayadi: Niye özlemis olamazmisim? Senin annen benimkinden daha mi iyi? Ipek, kardesinin öfkesine gülerek yataktan kalkti. Çiçek de, sözlerindeki mantiksizlikligin farkina varmisti. O da güldü. Oh!... Ikisi de içlerini dolduran hüzünlü duygudan kurtulmuslardi. (Tanitim Yazisi’ndan)
            
            
                                                         
                                     
            
                          Güvenli Ödeme
                     
            
            
                                                         
                                     
            
                          Hızlı Teslimat
                     
            
            
                                                         
                                     
            
                          Kolay İade