Ne Kitapsız Ne Kedisiz

“Ona bakiyorum. Susuyor. Önüne bakiyor. Çocuklugundan beri bu oyunu oynar: Gözetlenme oyununu. Önceleri belki bir suçluluk duygusuydu bu: Kendisine dikilen göz Tanrinin, anasinin, büyüklerden birinin, sevmedigi birinin gözü olur, kinardi o anda yaptigini. Adi konmadan yasanirdi bu suçluluk. Simdi ise gerçekten bir oyun: kimi dakikayi, “bakan, gören varmis gibi yasamak“..Karasu kendi kendine birseyler anlatir, gözetlenme oyunu da o sira oynanir. Bakan göz o anlatilani dinlemektedir. Nasil gözse!..
Iste bundan ötürü bakiyorum ona. Baktigimi biliyor, susuyor, önüne bakiyor. Ne düsündügünü bildigimi biliyor.“
(Arka Kapak)