Semudun Torunları

“Sapsari uçsuzluga, günes ile çölün birlestigi yere bakiyordu.Gördügü rüyayi, burada gördüklerini ve görebileceklerini düsünüyordu. Nankörlügün daha nelere sebep olabilecegini düsünüyordu. Semud kavminden bugüne hiçbir seyin degismedigini tüyleri ürpererek anlamisti. Allah’in mucizesiyle kayanin içinden çikan ve herkese yetecek kadar süt verebilen bir deveyi öldüren bir topragin çocuklari, bu devlete kim bilir daha neler yapacakti. Bu demiryolunun kaderi o disi devenin kaderiyle ortak yazilmisti sanki. Semud kavminin kayalardan oydugu evler hâlâ muhkem dururken binlerce Türk’ün naasiyla beraber Hicaz Demiryolu’nu da yutmustu bu nankör topraklar. Semud kavmi galiba hiç helak olmamisti.”
…
Yazar yeni bir hikâye üslubu sunmus edebiyat dünyasina. Baska hikâyelerde az kullanilan tesbih sanatini bolca kullanmis. Tabiattaki her unsura, her davranisa, her noktaya bir insani vasif eklemis. Benzetmeleri güzel, hatta müthis. Tesbih ustasi âdeta. Sadece tesbih de degil. Kisinin ruh halini, kafasindan geçenleri, kendi kendine olan konusmalarini da ayni ustalik içinde dillendirmis. Hikâyelerinden birisi “Semud’un Torunlari”. Arabistan çöllerinde Osmanli askerlerinin Peygamber sevgisi hürmetine, Peygamber askina çektigi çile ve Arap kabilelerinin birkaç altin ugruna kendi dindas, hami ve kurtaricilarini nasil arkadan hançerlediklerinin acikli hikâyesi. Osmanli zabitlerinin çöl atesinde maddi ve mecazi anlamda nasil yandiklarinin hikâyesi. Bu gerçek, baska hikâyelerde de konu edilmisti. Ancak bu bambaska bir anlatim. Digerleri ile kiyaslayinca da en iyilerinden biri, belki de ilki bence. “Sinsice fisildasan, türlü ihanetler tasarlayan çölün, zehirli isiklarini saçan günesin, aglamakli sabahlarin, alçak ve düzenbaz kumun, fütursuz akreplerin, sarhos yilanlarin, kahkaha atarak Türk zabitlerinin üstüne düsen bombalarin” hikâyesi bu.
…