Son Güzel Günlerimiz

Ercan y Yilmaz ikinci öykü kitabi Son Güzel Günlerimiz'de bizi her seyin baslangicina götürüyor: Çocuklugumuza. Fotografini çektigi, ayrintilarini resmettigi o evren ise asina bir manzaraya isaret ediyor: Satir aralarindan bir kusak, bir ülke, bir dönem okura göz kirpiyor.

Masa örtüsünden yaptigi pelerinle uçmaya çalisan, Bruce Lee'yi ne kadar dikkatli izlese de bir araba dolusu dayak yemekten kurtulamayan, imkânsizliklari hayal gücüyle telafi eden, hayal gücünü ise kitaplardan alan bütün çocuklarin hikâyesi: Son Güzel Günlerimiz.

"Gözümü açtigimda asirlarca yaslandigimi sanacak kadar uzun gelen, birkaç dakikalik uykular. Hâlbuki ben uykuya dalarken annesine dogru k osmakta olan kizil civciv henüz görüsümden çikmamisti. Hâlbuki agacin gövdesindeki o karincanin öteki karincaya yol verirken yasadigi telas hâlâ devam ediyordu. Hâlbuki annemin beni çagiran sesi, ismimin kisaligina ragmen daha yenice son harfimdeydi. Ama upuzun bir huzur."