Kimsenin Bilmediği İnsanlar

Gözlerimizi kimsenin gelmeyecegini bildigimiz alacakaranlik yola dikmis bekliyoruz. Aksam. Günesin hükmü artik hiçbir yerde geçmiyor. Gölgeler uzun ve koyu. Kuytular gitgide daha serin. Acikmis kediler çöp eseliyor karsi arsada. Bulduklarindan mutsuz, çekip gidiyorlar sonra.

Arsa, çocuklugumun arsasina benziyor: Top kosturdugumuz, çelik çomak oynadigimiz, kizlari kizdirip saçlarini çektigimiz. Her gün bir baskasina âsik oldugumuz...

Çok yasliyiz, diyor sevgilim, vakit çok geç.
Gitmek için mi, kalmak için mi?
Beklemek için.

Kadri Öztopçu yeni öykü kitabinda toplumun kiyisindakilerin pesine takiliyor. Belki fazlasiyla aliskin oldugumuz için görmedigimiz, belki bile isteye görmezden geldigimiz bu insanlarin yasantilarina ve iç dünyalarina bambaska bir derinlik katan hüzünlü, derin hikâyeler yer aliyor Kimsenin Bilmedigi Insanlar’da.