Tanıdığım Nazım Hikmet

Öldügüme yanmam da, buralarda gömerler, ona yanarim
Nâzim Hikmet

Orhan Karaveli, Nâzim Hikmet’i sürgünde yasadigi Moskova’da ziyaret eden Türk gazetecilerden hayatta kalan son kisi. Kitabin hemen basinda, Nâzim’la birlikte çektirdikleri 9 agustos 1960 tarihli fotograf, çok geçmeden bir agabey-kardes, baba-ogul sicakliginda gelisecek dostluklarinin ilk tanisma ânina ait: Kocaman bir mutluluk dalgasi yüzüne yayilirken uzun parmakli iri elleriyle omuzlarimdan yakaladi. Bir an, tek kelime bile söylemeden sarilip yanaklarimdan öpmek ister gibi bir hareket yapti. Sanirim, öylesine bir kucaklasmaya hazirlikli olmadigimi fark ederek biraz duraladi ama dostça uzattigim eli avuçlari içinde tutarak nefes nefese: ‘Merhaba!.. Binlerce merhaba!’ dedi. Bu kitap, tüm dünyanin tanidigi sürgün bir sairin, hiç dinmeyen memleket özlemiyle yasadigi o bir anlik duygu tasmasinin hikâyesidir aslinda.