Buhari Ve Müslim'in İttifak Ettikleri Hadisler

Hadis ilminin altin çagi olarak kabul edilen hicri 3. asirda telif edilen hadis kitaplarindan özellikle ikisi Islâm dünyasinda büyük söhret bulmustur ki, bunlar Buhârî’nin el-Câmiu’s-Sahîh’i ile Müslim’in el-Müsnedü’s-Sahîh’idir. Daha müellifleri hayatta iken meshur olan bu eserlerin gördügü ilgi yillar geçtikçe daha da artmis ve hicri 4. asirdan itibaren bu iki kitaba “Sahîhayn (sahih hadisleri toplayan iki kitap)” denilmeye baslanmistir. Her iki müellifin de eserlerine aldiklari hadislerde en üstün sihhat sartini aramalari bu eserlerin Islâm dünyasinda söhret bulmalarini saglamistir.

Gerek Buhârî’nin gerekse de Müslim’in Sahîh’lerine aldiklari hadislerde en üstün sihhat sartini aramis olmalarindan dolayi sonraki yillarda bu iki kitapta ittifakla rivayet edilen hadisleri bir araya getirmeye yönelik pek çok çalisma yapilmistir. Bu çalismalar arasinda en çok söhret bulan Muhammed Fuâd Abdülbâkî’nin el-Lü’lüü ve’l-Mercân adli eseri olmustur. Diger müttefekun aleyh müelliflerinin aksine Muhammed Fuâd Abdülbâkî tüm müttefekun aleyh hadisleri toplamak için gayret göstermis ve bu alandaki en genis eseri meydana getirmistir.

Sonradan tespit edilen 90 hadisle birlikte toplam 1996 hadis ihtiva eden bu kitap, Islâm dünyasinda en sahih olarak kabul edilen hadisleri bir araya getiren en önemli çalismadir ve bu yönüyle her Müslüman için vazgeçilmez bir içerige sahiptir.