Hamlet Makinesi

Heiner Müller için tarih sadece bir barbarligin tarihiydi. Tiyatrosu, mitsel, yazinsal ve tarihseldi, bütün kurbanlarin yeniden belirdigi bir kiyamet tablosuydu. Bütünlügü kaybolmus bir dünyada, yerinden edilmis anlam parçalarini, kirilip dagilmis baglamlari bir kolaj ustasi olarak birbirine ekledi. Klasik yazarin kendinden emin bir konumda söyledigi sözü reddetti, alintilarla sözü anonimlestirdi. Söz sahipligini bir tehlike olarak kavradi ve söz aktariciliginin ustalikli bir biçimini ararken, bir suçu betimlemenin bir suça ortak olmak oldugunu düsünüyordu. Tiyatro metinlerinde dramatik biçimin bütün uzlasimlarini giderek terk etti; yapi, artik yapinin imkânsizligiydi; fragman bütünün, alinti ise özgün söz imkânsizliginin. Metinlerindeki parçalilik, bir teknik uygulamadan fazlasina isaret ediyordu, baska türlü anlatilamayacak “yikintilardan olusan” bir tarihe.