Korku

Korkunun kendisi kisiye bir ceza olarak yeter mi? Ruhu saran, kemiren bir korkuyla yasamak nasil mümkün olabilir? Peki, bir korku, insani bir köprünün, uçurumun kenarina getirip de “hadi atla” dediginde, hayattaki yanlislarin, hatalarin yol açtigi bir durum kisiyi yasamin kendisinden kopartacak bir noktaya getirdiginde gerçekte iç dünyada neler olup bitiyor? Zweig’in novellasindaki “Korku” belki de bu durumlardan birine isaret ederken, burada bu duygu tam anlamiyla ete kemige bürünür ve bu hissin bizatihi kendisi olur. Burjuva yasamin sagladigi imkânlarla, çocuklariyla, mesleginde oldukça basarili esiyle rahat ve mutlu bir yasam süren bir kadin… Görünürde imrenilecek bir hayat belki ama burjuva yasam tarzinin belli aliskanliklari, sahtelikleri ve tekdüzeliklerinden kurtulmanin yolunu baska seylerde degil de önemsiz bir gönül macerasinda arayan ve bu iliskisinden dolayi santaja maruz kalan bir kadin… Simdi kapinin her çalinisi bile onun için bir iskence. Acaba tekrar o eski yasamina, o güvenli sulara dönebilecek midir? Insan ruhunun, duygularinin uç durumlardaki portrelerini vermekte son derece yetkin olan Zweig, bu kez uçurumun kenarindaki bir kadin karakterin, Iréne’nin çaresizliginde, kemiklerine islemis korkusunda psikolojik gerilimin oldukça sade, ince ve zarif bir anlatimini sunmaktadir.