Kuma

Bir evliligi ayakta tutan yegâne güç; adamin sevdasi, kadinin bu sevdaya sarilisidir. Mutlulugun formülü birbirini sevmekte saklidir. Bu formülü bozacak günler Eroglu Konagi'nin kapisini çaldiginda içeri buyur edilir. Bebek hasretinin tutuldugu konakta KUMA rüzgâri eserken kaosa dogru sürükleyen firtinaya iki kadin, bir adam tutulur.

Hayat ters köseden vurarak bebegi olamayan, yillarca bu esikligin acisini pervasizca çeken, hastaneden hastaneye kosan, umut etmekten ve istemekten yorulmayan kadinin hayatina kuma gölgesi düsürür.

Karisinin bebegi olmadigi her gün, aski daha saglam ayakta dururken adamin duygularini ve aklini yitirecek kâbus gerçeklesir. Kokladigi gülün üstüne bir kir çiçegi yerlesir, bu çiçek tohumunu verir ve sevdaya tutulmus adamin kalbi ikiye bölünür!

Konaga dügünsüz derneksiz, üzerinde bir gelinlikle kapidan içeri alinan kadini beklediginden daha zor bir hayat, beklediginden daha kötü bir evlilik karsilar. Zorlu sinavlara tabi tutulur, ask ve sevgi yoksunu bir evlilikte ayakta durmaya çalisir. Kocasi tarafindan merhamet dilenen kadin halini alir.

Sevda bir kadinda, tutku bir kadindayken ayni çati altinda zorlu yasam sürdürülür. Araf'ta kalmis bir adamin, bu adama bagli iki kadinin yasami zorlu serüvenlerle akibeti belli olmayan sona dogru gider.

Ates düstügü yeri yakar, KUMA gelir.
Hasreti kadin dindirir, bebek dogar. Adam ikiye bölünür.
Ve aski hangi kadin alacak, sorusu akillari alir.
Ben Ezo! Üzerine kuma gelmis kadinim.
Simdi sigindigim limanim, kocamin kalbindeki askim.
Ben Serwan! Bir kadinin hayatini kalbine, bir kadinin hayatini omzuna alan adamim.
Ben Beritan! Kuma giden kadinim.
Benim tek dünyam, kucagima aldigim bebegim.