Cihan Bir Türk Masalı

Ask görünmez bir düsmanmis bosa savastigim.

Bir Yildiz’a tutuldu Cihan…
Gölgesinde demlendi, isiginda huzura kavustu.
Gün geldi öfkesiyle kavruldu, gün geldi yokluguyla yüregi buz tuttu.
Amansiz bir karanligin yörüngesinde kâh ona tutundu, kâh boslugunda savruldu.

Karanlik bir gece hançer gibi delip geçti Cihan’in mevsimlerini.
Umut, Yildiz’ini da alip asilmaz uzaklarda kayboldu.
Ve aci, zamana yenildi.

Zaman en acimasiz düsmanken, acilarini unutturan en büyük ilaç oldu.
Ve karanlikta kaybolmus bir dua tekrar isigi buldu:
Iyiyim… Iyiyiz… Biz hep iyi oluruz…