Cüce

Zenîme’ydi adi. Zaman zaman kederli, derin yeislere kapilmis bulurdum onu, zaman zaman neseyle tasmis kirip geçirirdi gülmekten insani. Güzelligi silinmemisti büsbütün. Lokma gözlü, uzun boylu, incecik, düzgün vücutluydu; kadinsi çizgileri yerindeydi hâlâ. Tuhaf kostümlerle dolasirdi evin içinde.
Hayatinin herkese kapadigi bir noktasi bir gizi, gerçek bir acisi olmaliydi bence, ama yine de dolu dolu yasamis, dünyanin her bir yerinde sevgilileri olmus; gözü arkada kalmamis, güçlü bir kadina benziyordu. Zenîme Hanim’in oturma odasi ya da salonu sanki orta yerde ulu bir çinar varmis da onun tüm yapraklari sonbaharin gelisiyle kuruyup dökülmüs gibi yerlere serilmis yazili yapraklarla doluydu. Kâgitlar da kim bilir ne uzun süre orada öylece kalmissa onlar da sararmis solmustular.
Bir gün “Al götür onlari artik gözüm görmesin!” dedi, ikramda bulunurcasina bana! Zenîme Hanim, ad falan koymamisti kitabina. Cüce adini ben koydum. Zenîme’ydi adi…