Müptezeller

“Üzülme baba,” dedim, “alt tarafi bir ev, alt tarafi beton parçasi ya. Çalisir ederiz, yine aliriz. Ben de çalisirim bundan sonra, söz, aliriz bir ev daha.” “Ona üzülmüyorum ki ben,” dedi babam. “Her ay evin taksitini ödedik de ne oldu. Bak, uçup gitti elimizden balon gibi. Keske seni aglatmasaydik çocukken. Keske sana o akülü arabayi alsaydik.” Güzel olmak isteyen alkolikler, berduslar, kardesler… Zemberegi bosalmis hayat memat ezberleri, tek gözlü geceler. Yeraltinin karin gurultusuna, belali bir gündüze sarilan cuaralar. Müptezeller, ugultularin, yoksunlugun ve kaybeden delikanlilarin romani. Lime lime, ufalanarak. Emrah Serbes, kenarlarin solugunu, dünyaya katlanamayan, kendine gömülen çocuklari haykirarak anlatiyor. Yaz biter, güz biter, hep kis gelir.