Şato

Gecenin bir vakti köye vardi, K. Köy karlara gömülmüstü. Satonun bulundugu tepeden iz eser yoktu ortada; sis ve zifiri karanlik tepeyi kusatiyor, büyük satoyu ele veren en sönük bir isik seçilmiyordu. K., ana yolu köye baglayan ahsap köprüde uzun süre dikildi, gözlerini kaldirip aldatici bosluga bakti.

Sonra geceyi geçirecek bir yer aramak üzere yürüdü. Oteldekiler henüz uyanikti. Geç vakit bir müsterinin çikagelisiyle hayli sasiran otelci; K.'ya verecekleri bir odalari bulunmadigini, ancak onun isterse salonda bir silte üzerinde yatabilecegini söyledi, K. da öneriyi kabul etti. Salonda henüz bira içen birkaç köylü seçiliyordu, ama kimseyle konusmak istemedi. K. kendisi tavan arasindan silteyi alip gelerek sobanin yani basina uzandi. Içerisi sicakti, köylülerin de sesi çikmiyordu. Yorgun gözlerle biraz onlari süzdü. K. derken uyuyakaldi. Ama az sonra uyandirildi yine. Kentliler gibi giyinmis, aktör yüzlü, çekik gözlü, gür kasli bir adam, otelciyle basucunda dikiliyordu. Köylüler de henüz gitmemisti ve olup bitecekleri daha iyi görüp isitmek üzere birkaçi sandalyesini K.'dan yana döndürmüstü.