Ölen Hayvan

Hüzünlü, seksi ve essiz.”

- San Francisco Chronicle

“Roth yasayan bir organizma canliligindaki diliyle insani mest eden bir yazar.”

- The Los Angeles Times

“Hiç kimse Roth'un ironik dehasinin ve ahlaki enginliginin sinirlarina ulasamadi.”

- The Boston Globe

1999 Noel'i. O gece Consuela'yi gördüm rüyamda. Yalnizdim, basina bir sey geldigini görünce onu aramam gerektigini düsündüm. Ama telefon rehberine baktigimda ismi yoktu. Neyse, bir hafta sonra, yilbasi gecesi salonumda tek basima oturuyordum. Yanimda bir kiz yoktu, kasten yalnizdim ve piyano çaliyordum çünkü bin yil kutlamalarini görmezden gelmek istiyordum. Herhangi birisine özlem duymadiginizi varsayacak olursak, yalniz yasamak, gücünü kendisinden alan bir zevk olabilir ve benim o gece planladigim da bu zevkti. Telesekreterim açik oldugundan telefon çaldiginda ahizeyi normalde kaldirmam bile ama kimin aradigini anlayinca çok sasirdim. “Merhaba David? Benim. Consuela. Konusmayali çok oldu, sana telefon etmek çok garip ama sana bir sey söylemek istiyorum. Ve bunu sana kendim söylemek istiyorum, sen baskasindan duymadan. Ya da tesadüfen duymadan. Seni tekrar arayacagim ama cep telefonu numarami da vereyim.”Ne yapacagimi bilmiyordum. Onu aramali miydim? Aramadim çünkü korkuyordum. Artik altmis iki yasinda degilim –yetmis yasindayim. Belirsizligin o manyakça hâline dayanabilir miyim? Tekrar o çilgin trans hâline girmeye cesaret edebilir miyim?Ama sonra düsündüm de, beni ariyor, bana ihtiyaci var. Bir sevgili olarak degil, ögretmen olarak degil, erotik hikâyemize yeni bir bölümle devam etmek için hiç degil. O yüzden onu aradim. “Arabadayim. Mesaji biraktigimda evinin önündeydim,” dedi bana. “Yilbasinda New York'ta ne diye dolaniyorsun?” dedim. “Ne yaptigimi bilmiyorum,” dedi. “Agliyor musun Consuela?” “Hayir, henüz degil.” Ve dedim ki, “Kapiyi çaldin mi?” “Hayir, çalmadim, çünkü cesaret edemedim,” dedi. “Kapiyi her zaman çalabilirsin, her zaman. Bunu biliyorsun. Senin neyin var?” “Su an sana ihtiyacim var.” “Gel o zaman.”

- Philip Roth