Dünyanın Sonundaki Yer

Her yil adi Nobel adaylari arasinda geçen, Portekiz’in yasayan en büyük yazari Antunes, “Dünyanin sonundaki yer”i anlatiyor.

“Inanilmaz bir düzyazi ve hayalgücü. Dünyanin Sonundaki Yer, beni öylesine derinden etkiledi ki hemen kendi romanimi yazmaya döndüm, Antunes gibi yazmak istedim ve basarisiz oldum.”
- Viet Thanh Nguyen

“Kaçigin teki muhtesem bir hikaye anlatiyor. Halüsinasyonlar, savas, aci ve tatli hatiralar. Dünyanin Sonundaki Yer, çaresizligin edebiyattaki dorugu.”
- Larry Rohter, New York Times

“Antunes, Poe’nun ruhu tarafindan ele geçirilmisçesine tekinsiz bir rüya anlatiyor, gerçekten yasanmis bir rüya. Öyle bir dünya anlatiyor ki, öylesine derinden ve kesin ki, dünya hiç daha önce böyle anlatilmamisti diye düsünüyorsunuz. Inanilmaz.”
- William Giraldi, Daily Beast

“Dünyanin Sonundaki Yer’i okuyacaksiniz ve adil olmayan bir savasin halüsinasyonlarini, alçakligini, yozlasmisligini asla unutamayacaksiniz. Tipki romanin kahramani gibi.”
- Kai Maristed, Los Angeles Times

Doktor ve kan, doktor ve kan, doktor ve kan diyordu radyo, saglik kulübesinin önünde askerler kollarini sivamis kan vermek için bekliyorlardi, sedyelerde hareketsiz yaralilarin gözleri kapali, agizlarinin kenarindan yavasça nefes aliyorlardi, gece olunca vahsi köpekler tel örgünün etrafinda havliyordu. Hayvanlari duyuyor musun, diye mirildandi tegmen, sicak nefesi kulagima çarpiyordu; kibrit olmadigi için sigara arka arkaya yakiliyordu, Bize somut sonuçlar gösterin, diyordu albay ve bizim gösterecek yalnizca takma bacaklarimiz, tabutlarimiz, sarilik, sitma, cesetler, harap olmus araçlarimiz vardi. Bu Berliet kamyonlari altin degerinde, iki yana üç adam yerlestirip arabalarin önündeki alani önce kontrol edin diyordu Luso’dan arayan general çünkü kamyon, bes dakikada bedavaya yapilan bir adamdan daha gerekli ve daha pahaliydi ki bir aracin yapimi, vidalarinin sikilmasi haftalar ve aylar sürüyordu....

Sevgili askim, sorunsuz bir yolculuktan sonra yine Chiúme’deyim ve burada her sey bildigin gibi ayni, biraz uzak fakat sakin, Vila Real veya Espinho’da iki yil yasamak veya zebra ve fillerle, zebraca ve filce konustugumu kizimiza anlatabilecegim Alentejo’da bir çiftlikte yasamak gibi diye saçma sapan gülünç yalanlar yaziyordum vücudu olmayan bir kadina; cebimde senin renkli fotografin, kisa saçlarin, günes gözlügün, kirmizi desenli bir elbiseyle bacak bacak üstüne atmis, deniz kenarinda bir kayanin üzerinde oturmus fotografin, hem sendi hem de sen degildi, fotograftaki kim (ben?) diye kendime güldüm.