Kaşif

Bir ses, bir nefes arar Kâsif. Ayri düstügü uzak ve mutlu ülkenin kokusunu tasiyan kutlu bir nefes Israrla bekler. Bir agaca asar dilegini. Agaci, rüzgâri, gögü ve topragi sahit tutarak âleme ilan eder bekleyisini. Ne arayisin ne de bekleyisin pesini birakir. Ardina düser buldugu her isaretin, her izin. Izlerin isaret ettigi yere düser. Düstügü yer bir düsün ta kendisidir.

Bir gün duyulur sesi o aziz nefesin. Uzaktan gül simasi görünür. Latif bir koku dolar Kâsif’in burnuna. Içinde dolasima girer o koku, geçerken degdigi yerleri yakar. Atomlarina dek kavrulur, kavrulur ve alev alip tutusur. Ne yana dönse odur artik, ne isitse o Kabina sigmaz, kabinda duramaz. Yola çikar, onun izini sürmek için. Kâh gamlanir yolda, yoldan düser kâh eglenir yolda, yola girer. Düse kalka iz sürerken karsilasir onunla, o çok bekledigi gül simayla Orada dünya da düs de durur. Kelâm durur, sesler yok olur. Duydugu tek sey, emsalsiz bakislar karsisinda delice atan kalbinin sesi olur.

Bu kitap, tamamlanmak üzere kayip parçasini arayan ruhlarin hikâyesidir.