Ekmeğimi Kazanırken

Maksim Gorki’nin otobiyografik üçlemesinin ikinci kitabi olan Ekmegimi Kazanirken, Aleksey’in çiraklik yillarini anlatir.
Aleksey, ailesinin yoksul düsmesinin ardindan kâh bir ayakkabi magazasinda kâh gemide kâh ikon atölyesinde çalisir. Keskin gözleriyle insanlari izlerken roman ve siirle de tanisir ve okumak onun için gitgide bir tutkuya dönüsür. Yalniz, kitaplarda okudugu insanlarla çevresinde gördükleri birbirine benzememektedir.
Ileriki yillarda sosyalist gerçekçilik akiminin öncülügünü yapacak olan Maksim Gorki 19. yüzyil Rusyasinin ses ve imgeleriyle dolu bu yapitinda, toplumu saran siddet, amaçsizlik ve düsmanlik için bir çözüm arama çabasini da anlatir.
“Ben insanlari çok seviyorum. Kimseye de aci vermek istemem. Ama duygusal olmak dogru degil; korkunç gerçek, güzel yalanlarin kelimecikleriyle gizlenemez! Hayata dogru! Hayata dogru! Yüreklerimizde ve beyinlerimizde bulunan bütün iyi ve insanca seyleri hayatin içinde eritmek gerek!”