Kafi

Kitabi bitirdigim gün üzerimde bütün siyah bulutlar dagildi, günes dogdu ruhuma.

Gülümsemeyi bir yasam tarzi haline getirmeyi basardim. Her seyi herkesi sevmeyi basladim.

Geçmisimi sirtimdan çikarip attim, ruhumu tazeledim, güzellestirdim, özüne yarasir bir ruhum oldu.

Gelecege dair umutlarim yeniden yeserdi. Meger yasamak kolaymis ve güzelmis.

Kendini bulmak için Kaf dagina gitmeye gerek olmadigini ögrendim.

Kitabi bitirdigim gün insanin kendine kâfi oldugunu farkettim!

Artik kimseye ihtiyaç duymadan her seye Kâfi olanla birlikte huzurla yasiyorum.

Ve kalbime sunu fisildadim; “Senin ilacin sevgidir, sevgi dert alir, derman satar!”