Hayriye Hanım'ı Kim Çaldı

Azar azar azalan zaman. Adina yaslilik dedikleri yavaslik… Aksayan, sakatlayan, egri bügrü bir hal. Yere dogru, öne dogru, gittikçe topraga dogru kapanan, büyüdükçe küçülmeyi, burusmayi, titremeyi, üsümeyi, elde tutamamayi, önündekini görememeyi, unutmayi, unutturmayi sinsice belleten beden…

Sana ne oldu, sana ne oldu, hadi çik sokaga aldirma diyordun ne oldu diye durmadan basina kakan, yildiran...

Simdi kimim ben diye soran, susan, susan, sustuguna suçlanan aynalar…

Usul usul çogalan hüzün. Hayriye’yi arayan Rüya. Yüzlesmeler, eksik kalan mevsimler, pencere önündeki koltuk, yanginlar, çaresiz kaynasmalar… Kisacik asklari sehrin.

Figen Sakaci, Bitirgen’le baslayan Pala Hayriye ile süren üçlemesini Hayriye Hanim’i Kim Çaldi? ile tamamliyor. Bir ömrü anlatiyor, bir kadinin varligini, yoklugunu, izlerini, cümlelerini, gürültüsünü…

Hayriye Hanim’i Kim Çaldi? Asklarin, yenilgilerin, solgunlugun, neseli ve dirençli kahkahanin romani…