Hep Sondan Başlar

Yasamima söyle bir baktigimda sürekli hikâye içinde hikâyeler görüyorum. Hangisi yan, hangisi ön? Birinden daha az söz edince, sansürlemis gibi mi olur insan? Karar veremiyorum. Yalniz içimde senelerdir dönüp dolasan, esas hikâye sanki baskaymis gibime geliyor. Ana kahramanlari baska kisiler olan hikâye, nasil senin hikâyen olabilir?

Yasam sonunu bildigimizi varsayip okumak istedigimiz bir hikâyedir, tipki Ece Beyhan’in sondan baslayan hayatinin romani gibi. Avrupai görünmenin moda oldugu zamanlar, Arnavut kaldirimi sokaklar, havai görünmekten kaçinmasi ögretilen tutkulu kadinlar, siyah beyaz filmler... Ece bunlari yazarken, geçmisinden insanlar ve yerler bir araya gelmeye, beklenmedik yeni sonlar olusmaya baslar. Anlaticilar degisir, asklardan sehirler, sehirlerden öyküler çikar. Taçli Yazicioglu, okuyucuya sasirtici sonlar hazirlayan, roman sanatina vâkif, coskulu bir yazar.

Hep Sondan Baslar, 1970’lerin Büyükada’sindan Milano’ya, 1980’lerin Londra’sina ve günümüz Istanbul’una uzanan yasamlarin, yasamdaki sonlarin ve baslarin romani.