Bukre Kalp

Bir an...

Bir anda çatlar tohum. Sonra filiz yavas yavas topragin altinda yol alir hiç görmedigi günese dogru.

Tohum, çiçek olacagini bilir mi acaba? Yoksa içinden gelen ses mi günesin pesine düsürür onu? Topragin altinda, karanligin zifirisinde, öldügümüzde gömüldügümüz yerde bir filiz günesi arar, hayat bulmak için yukariya çikmayi arzular. Belki günesi de bilmez, belki çiçek olmayi hayal bile edemez. Yalnizca bir sestir onu yücelten. Henüz sessizlikte duran, fakat tüm sesleri birdenbire susturuveren gizli ama kuvvetli bir ses... Tohumu çatlatan güç, içbükey bir sese dönüsür içinde.

Ve iste bir an...

Çatladigi an tohum ölmüstür artik. Ve filiz dogmustur dogaya. Oysaki tohumdu önceden. Yasini tutmaz tohum olarak bildigi varliginin. Artik kendisinin disindadir tamamen, yol alacaktir nereye gittigini bilmeden. Mecburdur kendisini zorlayarak uzamaya günese dogru. Yoksa topragin derinliklerinden hiç çikamayacak, çürüyüp gidecektir. Ölüp gidecektir günesi göremeden, birçoklari gibi hiç yasamadan gömülüp gidercesine...

Kimse görmez, kimse bilmez topragin altinda dogup yine orada ölenleri. Günesten habersiz çürüyüp gidenleri.

Bebek yavas yavas büyür ana karninda. Sanciyla dogar. Yavas yavas büyür çocuklar düse kalka, yavas yavas yaslanir insan. Ama kaç yasinda olursa olsun bir anda ölür herkes. Ölüm bir anda keser nefesi.

Karabulutlar yavas yavas birbirinin içine geçer. Ama simsek birden çakiverir. Bir an için aydinlatir gökyüzünü ve sönüp gider. Bir yildiz ansizin kayip gider. Ardinda kalirsa, sadece bir dilek kalir. Insan sonsuzca yasar kisacik ömrünü ama ölüm bir anda son verir sonsuzluga. Yeni bir hayat baslar, baska bir sonsuzlukta. Ardinda kalirsa, sadece bir dua kalir...