İçimden Kuşlar Göçüyor

Bütün yanlislarim, bütün gözden ve elden kaçirdiklarim, tutabildiklerim ve benim kildiklarimla bir hayat yasadim ve ben olmaktan, iyi kötü, ama böyle olmaktan en sonunda hosnutluk duymaktayim. Garip bir bilgelik, güçlülük, yilmazlik duygusu var içimde. En sonunda ele geçirmeyi basardigim bir özgüven.

Içimden Kuslar Göçüyor’un bir yerinde böyle diyor Inci Aral; acilari, kederleri ve mutluluklariyla dolu dolu yasanan ir hayatin, bir dönüm noktasinda. Kadinin tek basina yasamasi, yalniz tasimasi gereken güç bir dönem bu; bedensel-ruhsal degisimler, eksiklikler ve farkli deneyimlerle olgunluga, orta yasa geçilen esik. Duygularin uç noktalarda yasandigi bu geçis sürecinde, kendisiyle de geçmisiyle de hesaplasma firsati buluyor yazar. Pek az kadinin cesaret ettigi biçimde, yasadiklarini açikça, hiçbir seyin arkasina siginmadan irdeliyor; kendini içtenlikle, dürüstlükle, hatta acimasizlikla sunuyor. Ölü Erkek Kuslar’in izdüsümleriyle kaleme alinan bu çalisma, belki de onu tamamlayan bir sonsöz.