Ay Eskir Gün Işırken

Anlatmanin tam zamaniydi; o kadar sustuktan sonra, baska konularda konusarak örttügü suskunlugunu bozmak için zaman idealdi, ona hissettirdigim güvenin, cesaretin ya da tam tersi korkunun etkisiyle, kim bilir belki de damla kendini tamamlamis, damlamak istiyordu artik.

Farkli zaman dilimlerinde yasananlar arasindaki derin baglar irdeleniyor bu öykülerde. Sözgelimi Cumhuriyet’in ilk yillarinda bireylerin yasadigi heyecan, Denizlerin asilmasi ya da günümüzde yasanan büyük travmalar, bazen de beklenmedik karsilasmalar birbirini takip ediyor. Karakterler kimi zaman geçmisin yüküyle bas etmeye çalisiyor, kimi zaman yazarak yasadiklarina anlam vermeye ugrasiyor, kimi zaman da telafisi olmayan acilara katlanmaya, hatta zifirî karanliga bakmaya zorlaniyor. Böylece üst üste gelen ya da halka halka genisleyerek simdide yankilanan, asla yitip gitmeyen zamanin izi sürülüyor.

Fadime Uslu, hafiflik ve agirlik, yasam ve ölüm, geçmis ve bugün, yabani doga ve kent yasantisi gibi karsitliklarla ördügü öykülerinde zamanin müzigini yakalama ugrasinda. Bununla birlikte kitlelere asilanan korkuya inatla direnen, gerçegin pesindeki insanlari anlatmaktan asla geri durmuyor. Ay Eskir Gün Isirken’deki öyküler ve öykü içindeki öyküler çok katmanli anlatimi ve alabildigine duyarli yaklasimiyla öne çikiyor.