Eflatun Kuşağın Peşinde

Geçmisten gözünü kaçirma, unutmak kaybetmektir.

Insan 30 yil boyunca saatleri, günleri sayar mi? Dicle saydi. Diyarbakir Cezaevi felaketinin geride kalanlarindan biriydi. Unutmamak için 262 bin 980 saat, 10 bin 957 gün saydi. Adalet ararken muhatap bulamadi. En sonunda eflatun elbise kusagini cebine koyup hesaplasmaya gitti… Içinden tasan sese kulak verdi: Geçmisten gözünü kaçirma, unutmak kaybetmektir.

“Ben Dicle Emekçioglu. Hatirladin mi?”
“Seni hayatimda ilk kez görüyorum. Kimsin sen?
Ne istiyorsun benden?” Gözlerinin içine içine bakip, “Bu kez sorulari ben soracagim” dedim. Cebimden kusagi çikardim. Eflatun, beyaz benekli, artik siyaha dönmüs kan lekeleri olan elbise kusagini...
Bagirmaya basladim. “Ben seni bütün çocuklugum boyunca Allah sandim! Kâbuslarimda hep senden korktum! Sen bizim eve gelene kadar üç kisilik mutlu bir aileydik. Ben simdi ‘bir’ bile degilim!
‘Bir’ bile degil, anladin mi! Çocuktum, çocuk! Pisman ol hiç degilse, ne olur hiç degilse pisman ol!”
“Ne demek istiyorsun? Ben seni tanimam etmem.” Gözlerimi ayirmadan birkaç saniye baktim ona. Merakla karisik endiseyle bekliyordu ne söyleyecegimi. “Bu, beni ilk görüsün degil Oguzhan Bey!"