Portakal Çiçeği

“Çiçek uyandi, bu son perde.”
Meger bilmedigim ne çok sey varmis, simdi anliyorum.
Tanidigimi sandigim insanlar baskaymis. Hiç sezdirmedikleri yaralari benimkilere baglanmis. Bu yaralari gizlemek onlari degistirmis. Söylenmeyenler çig olunca baglar gücenmis.
Bu zamana kadar yasadigim hayat bir yankidan ibaretti.
Savasarak kazanamayacagimiz bir oyunun içindeyiz biz.
Kaçtiklarimizla eninde sonunda karsilasacagiz, bu yüzden günün sonunda nerede oluruz bilemeyiz.
Fakat bazi seyler dindiriyor hepsini. Günbatimlari, yildizli denizler, çocukluk masumiyetleri, yaz yagmurlari, huzur dolu suskunluklar, kaygisiz sevinçler, gümüs gözler ve emek bekleyen çiçekler.
Her kosulda yeserebilen fakat emekle hayata tutunan çiçekler bir âni sonsuzluga dönüstürebilir. Bu oyunun son perdesinde açan portakal çiçegi, iste böyle bir çiçekti.
Günün sonunda nerede olurum bilmiyorum.
Ama seçme sansim kaldiysa tüm mevsimlerde seninle olmak istiyorum.
Bilmiyordu yoklugunun nelere sebebiyet verdigini, varliginin nelere kadir oldugunu bilmedigi gibi.