Kolej Züppesi 2 Visal

Yokken var olandin, karanlikta yagan yagmur gibi. Kalbimin izbe köselerinde çiçekler açtirandin, soldugum günler gibi.
Ölüm aci verecekken; aciyi unutturandin, çehreni dagitan rüzgâr gibi. Karanliktan korktugumda geceleri yakandin, kirpiklerimdeki acili hare gibi...
Sonu görünmeyen bir denizde ölü bir dala tutunmak. Yasama âsikken her sokakta ölümle karsilasmak. Gözlerine bakarken göz rengini unutmak gibiydi seninle olmak.
Ya da ben unutuyordum her seyi.
Ben hangi dala tutundugumu unutuyorum sevgilim. Hangi denizde oldugumu, bogulurken yuttugum her yudumu...
Tutunmayi unutuyorum. Tutunamiyorum...
Bugün ellerimi çok siki tut.
Beni götürmek isteyen, Visal’i bize çok gören seyler var. Canin benim için yanacak oldugunda kalbimi çikarip atmayi unutuyorum.
Nerede oldugumu, bize ne oldugunu, senin kim oldugunu tutamiyorum aklimda.
Aklimi tutamiyorum.
Aklim bile benden gidiyor.
Sen gidiyorsun.
Visal gidiyor.
Ellerim bile bu karanlik sularda aciyla can veriyor.