Veda Caddesi Cevf Ciltsiz

Yeni bir hayat basliyor, her gün yeniden ölebilmek için. Adimlari onu daha önce hiç bilmedigi bir caddenin basina itti ve bileklerinden baslayip kalbinin orta yerine kadar o caddenin kaldirimlarina kelepçelendi. Ilk endise bedenine, ilk aci kalbinin rahmine düstü. Sancilardan yogrulmus ruhu, böylesi bir atese ilk kez taniklik etti. Yer ve gök yer degistirdi, günes söndü, rüzgâr delicesine esti ve adimlarinin altindaki zemin kayarak onu bambaska bir dünyaya hapsetti. Her sey bu karanlik gecenin çikmaz sokaginda meydana geldi. Gögün gögsünde bir kamer belirdi, onun körlesmis yüregine sanki bir pusula gibi isik oldu, yön oldu, can oldu. Adimlari hizlandi; elini, tökezleyen kalbinin üzerine koydu. Orasi, evet, tam da orasi aciyordu. Yillardir kalbinin degismeyen, orayi yuva diye ögreten duygusuna yenilmemek için derin bir nefes aldi. Bu seferki kuvvetli, siddetli ve öfkeliydi. “Bir kere düstün yoluma, öylece gidemezsin. Hayat seni birakti avuçlarima, tutmazsan düsersin. Yasanacak çok sey var. Çünkü burasi Veda Caddesi, çünkü burada her veda bir merhabayla baslar.’’