Sanat

France Farago’nun çalismasi antik dönemden çagdas sanat kuramlarina, Platon’dan Tarkovski’ye sanatin kisa bir öyküsüdür. Yapit, 20. yüzyilda modernitenin soykütügünden hareketle sanattaki büyük dönüsümler üzerinde durmaktadir.



Antikçag, Avrupa’ya ilham veren ve geleneksel araçlari temin eden bir dönem olarak tasvir edilmistir. Yazar, perspektifi ve seyirciyi dikkate alan insan-merkezli sanattan tekil bakis açisinin kayboldugu tanri-merkezli sanata geçisi yönlendiren mantiga isik tutar: Bu, Dogu Roma Imparatorlugundan Ortaçagin sonlarina dek sürmüs olan bir dönemdir ve bizim yüzyilimiz antik perspektifin ve Rönesans’i olusturan çaglarin mirasçisidir. Plotinos’un temasa düsüncesi ise bu geçislerin temel felsefesini olusturur.



Sanattaki modernite, görüntünün reddedilmesinden ve taklidinden dogmustur. Yüksek ontolojik bir gerçeklige gönderme yapan soyut sanatin büyük ressamlari (Kandinsky, Mondrian, Malevitch), biçimden kuralsizliga, figüratiften soyuta, objektif olandan objektif olmayana geçisi ustalikla islemislerdir. Artik onlarin sanati gerçek olani temsil etmekten ziyade varolus kaygisinin yansitildigi bir bakis açisidir. Güzeli reddeden, hosnut etme gayretinden uzak ve kalicilik derdi olmayan çagdas sanat, modern dönemin sona erisini tescil eder ve günümüzde sanatin nasil algilandigi konusunda yepyeni ufuklar açar.