Sanat Bizi Seviyor

Biz sanati nasil seviyorsak sanatin da bizi sevebilecegini az çok sezinlemis olmamiz gerekir. Sanatla bir etkilesime girmeden ne onu hakkiyla taniyabilir ne de o sirrini bütünüyle bizimle paylasabilir. Evet, sanat bize gelir, içimizde dogar, gelisir ve nihai noktada bizi dönüstürür. Yarim kalan ve sükût-u hayale ugrayan bir sevgi degildir bu. Sanat bizi bir yerden alip baska bir yere götürürken verdigi sözde hep durmustur. Sanatin evrensel bellegi, güzelligi (çirkin de olsa) ifadeyi ve düsünceyi yaratan bir tür arketiptir. Nesnelere nasil bir bakisimiz varsa, nesnelerin de üzerimizde ayni sekilde bir bakisi vardir. Esasen sanatin dogasindan disa dogru sürekli yayilan, etki altinda birakan bir aura; renklere, çizgilere ve desenlere sinmis, sanatçinin hiç kesintiye ugramayan sevgisidir bu.


Ali Akay, sanat üzerine yazilarinda uzun yillarin birikimini yansitiyor. Sergilerden, bienallere, müzelerden çagdas sanat akimlarina kadar birçok konuyu kavramsal ve felsefi düzeyde degerlendiriyor. Paul Cézanne, Marcel Duchamp, Jean Miró, Jean-Luc Moulène, Anish Kapoor gibi yaratici, dönüstürücü ve elestirel dünyalarin izlerini adim adim takip ediyor. Marquis de Sade, Pierre Bourdieu ve Gilles Deleuze gibi isimlerle bu perspektif daha da genisliyor. Ayrica sanatin sosyolojik bir bakisa tâbi tutuldugu yazilardaysa, toplumun sanata karsi hâlâ büyük bir borcunun oldugunu ve sanatin sevgisinde karsilik bulamadigi ortamlarda bu hesabin pek de kolay kapanamayacagi görülüyor.