Özgürlüğün Pedagojisi Etik, Demokrasi Ve Medeni Cesaret

Elestirel pedagojinin önde gelen ismi Paulo Freire’nin Özgürlügün Pedagojisi adli yapiti, onun son çalismalarindan biri. Kitaba bir giris metni de sunan egitim kuramcisi Stanley Aronowitz’in sözleriyle, 1996 tarihli bu önemli eseri “Freire’nin son sözleri” olarak okumak mümkün.

Öte yandan Özgürlügün Pedagojisi ünlü düsünürün son kitaplarindan biri olsa da, iki nedenle belki de ilk okunmasi gereken eseri olarak öne çikiyor.
Birincisi, Freire’nin Harvard Üniversitesi’nde verecegi ders için kaleme aldigi Özgürlügün Pedagojisi, yazarin o güne kadar gelistirdigi temel kavramlari, zamanin süzgecinden geçirerek okurlara sunan bir kitap. Freire’nin düsünerek, dinleyerek, yazarak ve uygulayarak geçirdigi yarim asirda sekillenen düsünce sisteminin en olgunlasmis hali. Özgürlügün Pedagojisi, bu anlamiyla bir Paulo Freire Pedagojisine Giris niteligi tasiyor.

Ikincisi, bu yapit, Freire’nin o güne kadar insa ettigi görüslerini neoliberalizm kosullarinda yeniden degerlendirmesine bir firsat sunuyor. Bilindigi gibi Freire’yi dünyaya tanitan çalismasi, 1968 yilinda yayimlanan, yirmiden fazla dile çevrilen ve elestirel pedagojinin temel metinlerinden biri kabul edilen Ezilenlerin Pedagojisi olmustur. Özgürlügün Pedagojisi ve Kültür Isçileri Olarak Ögretmenler ise neoliberalizmin en “olgun” çaginda yazilmis metinler olarak bambaska imkânlar sunuyor.

Freire, ögretmenleri, mesleklerini –demokrasi, etik, özerklik, özgürlük, otoriterlik gibi– genis kapsamli sorunlar isiginda ele almaya davet ediyor. Ögrettigi gibi yasamayan ve en önemlisi ögretmen olduktan sonra artik ögrenmeye gerek kalmadigini sanan ögretmenleri uyariyor. Neoliberalizmin insani insanligindan uzaklastiran etkileriyle mücadele etmenin en iyi yolunun, yine ve her zaman, bireye deger veren ve elestirel düsünmeyi asilayan bir egitim sistemi oldugunu, bu sefer yeni bir binyilin esigindeki dünyadan bakarak anlatiyor.