Cennet Diye Bir Yer

Meçhulden kopup gelen ceylanlarin ayak tipirtilari duyuluyordu. Mezopotamya, Iran, Mehmene Banu’nun kasri, Sirin’in fildisi kulesi sarsiliyordu, yikiliyordu, yavas yavas tarihin rahmine gömülüyordu. Sirin’i tekrar kucakladim. Araratlardan, Cudilerden Basra Körfezi’ne tekrar tekrar yuvarladim. Kan durmak bilmiyordu, fasilasiz akiyordu. Kana tapan halklar üçer beser bencileyin hakire biat ediyorlardi. Tebaam hizla disilesiyordu, evcillesiyordu. Elveda sevgili çocuk

Tilsim tamamlandi
Mum söndü
Hamayil tere batti
Fildisi kule göçtü

“Kendi efsane katalogunun bütün ögelerini avucunun içi gibi taniyor izlenimini uyandiriyor Hüseyin Ferhad: Bu dünyada, bize açil susam açtigi bir kapidan süzülüp içine girdigimiz alaca dünyada belli ki onun asina olmadigi, çoktandir içli disli olmadigi tek bir yüz, isaret, hareket kalmamis.”