Şiirin Gittiği İnsan

Bir insan ne ölçüde yaratici ise, kendi yaraticisini kendi yaraticisini da o ölçüde iyi tanir... Ama insan - gerçek insan, henüz daha varolmadi, yaratilmadi?... Insan olusumuzun, kurtulusumuzun bilgide, sevgide, özgürlükte ve üreticilikte oldugunu bildigimiz halde, kendimizi neden hâlâ zindanimizda tutuyoruz?... Tarih boyunca bize dogru diye ögretilen seylerin yanlis olabilecegini neden düsünmüyoruz?... Insanlari içine dogduklari kosullari reddederek insanlastirmanin, paylasim yoluyla birlestirmenin anahtari; bilgide, sevgide, özgürlükte degil miydi?... Güvercinim! Yasam ekmegim benim!... Hayatin büyüsü (tipki sevgili gibi) kalpsizligine dayanir... Hayat nereye çekerse insan oraya gider, uygarlasamiyor kendini asamiyorsa sonunda bir hiç olur... Hiç olmamak için, biricik çözüm diyalektik çözümdür... Eger insan diyalektik çözümü kavrayamiyor kendini asamiyorsa, yasadigini sanirken, gel - gitlerin girdabinda ömrünü tüketmis olur... Bilgi ve sevgi, insan olusun kökenidir, hayatin gizilgücüne - özüne giristir... Bu nedenle, bizi bilgi ve sevgi yönetmelidir diyorum... Yasadigimiz tüm bunalimlarin kaynaginda bilgi ve sevgi yetersizligi yatar... Bilgi ve sevgi varolusumuzun, insan olusumuzun çekirdek dokusu - anatomisidir çünkü... (Tanitim Yazisindan)