Defterler 1914 1916

Wittgenstein’in degismez çalisma tarzi ve yazma biçimi, küçük yaslardan itibaren gelistirdigi, zamanla yetkinlik kazanan defter tutma aliskanligina dayanir. Giderek öbeklenecek sorun odaklari seçerek bunlar üzerine düsünümlerini sistemsiz biçimde önce cebinde tasidigi küçük defterlere not olarak düsen Wittgenstein, arkasindan bunlari daha kapsamli biçimde ama yine deginiler adini verdigi kisa paragraflar halinde büyük, ciltli defterlere aktarirdi. Daha sonra bu notlar üzerinde çalisarak manüskriler olustururdu. Ekleme, çikarma, düzeltme ve yeniden ifade etme yoluyla metnin arzu ettigi düzeye gelmesini saglardi.
Bu asamali yazim sürecinin tipik ürünü Tractatus Logico-Philosophicus’taki düsüncelerin gelistirildigi önhazirlik notlarini içeren defterlerden bir kismi, Wittgenstein’in ölümünden sonra, Defterler 1914-1916 basligiyla yayinlanmistir. Tractatus kisa, akli zorlayip karistiran ve dolayisiyla önsözünde Wittgenstein’a burada bildirilen düsüncelerin dogrulugu bana sorgu-sual edilemez ve kesin-kes görünüyor dedirtecek kadar kendinden emin bir kitaptir.
Oysa Defterler 1914-1916 incelendiginde Wittgenstein’in ayni konulari ele alis biçiminin daha uzun ve ayrintili olmasinin yani sira, hem çatiskili akil yürütmelerde bulundugu hem de süphe içinde kivrandigi görülür. Fakat defterlere tasinan düsünceler, temelde yatan bir mantigi (resim teorisi) yansitir. Bu mantigin yeri doldurulamaz kesinligi birkaç yil sonra kaleme alinan Tractatus’ta asil biçimine kavusacaktir.