Yapay Cehennemler Katılımcı Sanat Ve İzleyici Politikası

Claire Bishop, Yapay Cehennemler’de katilimci sanatin soyagacini çikariyor. Italyan Fütürizmi’nden Rus Konstrüktivizmi’ne, Dada’dan Sitüasyonizm’e uzanan bir tarihsel güzergâh boyunca çagdas sanatta katilimciligin izini süren ve elestirisini sunan Bishop, estetigin etikle yüzlesmesinde 1990’li yillari “sosyal bir dönemeç” olarak tanimliyor ve sanatçinin özerkliginin, isbirligine dayali sanatin elestirel damarinin ayrilmaz bir parçasi oldugunu öne sürüyor.
Sitüasyonist Enternasyonal’dan Dogu Avrupa, Arjantin ve Paris’teki Happening’lere, 1970’lerin Topluluk Sanatlari hareketinden Thomas Hirschhorn, Tania Bruguera ve Paul Chan gibi sanatçilarin uzun vadeli egitim projelerine kadar katilimci estetigin kritik ugrak noktalarinin derinlemesine ele alindigi Yapay Cehennemler, ilk yayimlandiginda sanat çevrelerinde pek çok tartismaya yol açmisti.
“Çagdas sanatçilarin iyi niyetleri çogunlukla cehenneme giden yolun taslarini dösüyor. Claire Bishop onlarin pesinden gidiyor ve okurlarini yolculugu boyunca gördügü seylerden duydugu heyecani paylasmaya davet ediyor. Yapay Cehennemler genis bir tarihsel bilgiyi tekil sanatsal pratiklerin keskin analizleriyle birlestiriyor. O kadar iyi yapiyor ki bunu, kitabi bitirdigimizde cehennemi sevmeye basladigimizi fark ediyoruz – tabii yapay kaldigi sürece.” –Boris Groys
Claire Bishop, New York’taki CUNY Graduate Center Sanat Tarihi Doktora Programi’nda doçent.