Düğün Birahanesi

Çorbacidan çiktik. Geçtigimiz her sokak tanidikti artik, insanlar akrabamizdi. Döngüyü tamamladik sanmistim,oysa tahminimden de büyüktü döngü. Iç içe geçmis döngüler vardi içinde.

Tamamladigimiz bunlardan biriydi sadece. Basimiz daha çok dönecek, en iyi bildigimizi sandigimiz sokaklardan geçerken. En yakinimizdakine dokunurken sasiriverecegiz. Acemi bulacaklar bizi, tedirgin, kafasi karisik, huysuz, umutsuz. Su bas dönmesini anlatabilecek miyiz?

Behçet Çelik, Dügün Birahanesi’nde arkadas olmanin, ferah anlarin, durup sorguladigimiz zamanlarin, ailenin, sehirlerin kusaticiliginin ve asklarin; etrafimizda dönüp duran, sira kendilerine geldiginde az çok benzer biçimlerde hayatlarimizi yoklayan durumlar oldugunu hatirlatirken, bazen göstermekte zorlandigimiz, bazen de bile isteye gizledigimiz, fakat her zaman var olan farkli ve canli renklerimize dikkat çekiyor. Tüm bunlarin yaninda aklimiza birtakim sorular düsürmeyi de ihmal etmiyor: Biz kimiz? Onlar kim? Karsi karsiya mi, yoksa yan yana miyiz? Parça miyiz, bütün müyüz? “Hayatlari” diye bir kelime var mi, yoksa hemen “hayatlarimiz” ya da “hayat” diye düzeltmeli miyiz? Parmagimizi aynanin karsisina geçip kendimize mi sallamaliyiz? Abartisiz, yalin bir dille anlatilmis, ayrintilardaki sakli ritimleri duyuran öyküler.