Heidegger Sarkacı Metafor Kavramının Arkeolojisi

Heidegger felsefenin genis yollarina karsi patikalar önerir. Çünkü düsünülmesi gereken çok büyüktür ve onu hiçbir zaman kusatamayiz. Yapabilecegimiz, bir patika bulup yol almaktir. Zaten felsefe de bizden hep yolda olmamizi ister. Öte yandan, Platon’dan bu yana filozoflar yollara degil, yola inanmistir. Bu yüzden Heidegger’e göre felsefenin ifsadi, metafizik ile baslar. Bati metafizik gelenegi tanim yaparken; sahici düsünme ve onun en halis sekli olan siir ise betimler. Düsünme ve siir bir patika açtiginda, sey seyler, dünya dünyalasir, dörtlü toplanir, dil konusur.

Bu çalismanin temel gayesi, metafor nosyonuna giden, diger taraftan metafizik ve onun ana caddeleri ile kesismeyen, büyük kavsaklara ulasmayan bir patika bulmaktir. Arayis su sorularla ilerler: Heidegger neden bir taraftan metaforu metafizik, metafizigi ise Varligin unutulmasi ile iliskilendirirken, özellikle Varlik ve Zaman’dan sonra yazdigi eserlerde metaforlarla örülü bir dil kullanir? Metaforu metafizige basvurmadan anlatmak mümkün müdür? Çok anlamliligi doguran dinamik nedir? Sair veya düsünür bir metafor kullandiginda duyusal-düsünsel, özne-nesne ve ses anlam arasinda vuku bulan eger bir transfer degilse nedir?

Yazar metaforun çalisma mekanizmasini, sarkaç metaforu üzerinden anlatirken hem kavramin kendisine, hem de Heidegger düsüncesine yeni bir perspektif açiyor. Bu haliyle eser okuru, dilin uçurum yönüne, yüksekligin derinlikle bulustugu o güvenli alana, güvenin arkasindaki karanliga, siirin uzak yakinligina davet ediyor.