Virginia Woolf Yaşam Bir Düştür, Uyanmak Bizi Öldürür

“Ben tek bir kisiyim:

Kendim.”

Virginia Woolf’u mümkün kilan sey neydi? Sinirda olmanin zorlayiciligi ile savasip, bir yanda coskunun ve üretkenligin, diger yanda çökkünlügün ve belki de deliligin arasinda salinirken, onu parçalanmisligindan kendiligini defalarca yeniden insa etmeye, umudunu kaybettiginde ise aramizdan çekip gitmeye iten sey neydi? Izlenimleri ayiklamanin, sembolleri kovalamanin, bilincin sinirlarini kesfetmeye çabalamanin, yine de en çok kendiyle ilgili olmanin sirri neydi? Virginia’nin edebi ugrasisina, düsünsel yolculuguna tanik olmanin felsefi ve belki de pratik bir degeri olabilir mi?