İkinci El Zaman

Isveç Akademisi, Svetlana Aleksiyeviç’e Nobel Ödülü verdiginde yazarin “yeni bir edebi tür” yarattigini belirtmis, eserlerini de “duygularin ve ruhun bir tarihi” sözcükleriyle betimlemisti. Aleksiyeviç uzun bireysel monologlari farkli seslerin duyuldugu bir kolaja dönüstüren özgün dokümanter tarziyla, kendilerine nadiren konusma firsati verilen, yasantilari da çogu zaman ülkenin resmi tarihine karisarak yitip giden sokaktaki insanlarin hikâyelerini kayit altina aliyor.

Sovyetler Birligi’nin dagilisi ve yeni bir Rusya’nin ortaya çikisi üzerine senfonik bir sözlü tarih çalismasi olan Ikinci El Zaman’da Aleksiyeviç, komünizmin çöküsünün kronigini çikartiyor. Rusya’nin siradan insanlari geçirdikleri son otuz yili anlatarak bizlere Sovyetler Birligi’nin çöküs döneminde ve çöküsün ardindan ortaya çikan yeni Rusya’da yasamanin nasil bir tecrübe oldugunu gösteriyorlar. 1991-2012 dönemini kapsayan söylesiler araciligiyla, Aleksiyeviç bizleri propagandanin ve uydurma medya anlatimlarinin ötesine tasiyor. Bunu yaparak da hem Rusya’nin hem de baskiya, teröre, açliga, katliamlara dair, fakat ayni zamanda ülkelerinden duyduklari gurura, gelecek umutlarina ve herkesin bir ütopya yaratmak için omuz omuza çalisip mücadele verdigi inancina dair anilarini hâlâ tasiyan Ruslarin panoramik bir portresini çiziyor. Sonuç olarak da, bir zamanlar dünyanin üçte birini egemenligi altina alacak kadar güçlü bir fikrin ardindan o topraklarda yasamanin ayrintili bir dökümü çikiyor karsimiza.