Kirpi Mesafesi

Soguk bir kis sabahi yerin altindaki dört kirpi, donmamak için birbirine sokuldu. Isinmak istediler. Dikenleri birbirlerine batti. Ayrildilar. Üsüyünce, tekrar yaklastilar. Dikenleri batinca yine uzaklastilar. Sogukta tek basina uyumak ile batan dikenlerin acisi arasinda gidip geldiler uzun süre. Yasadiklari bu ikilemi, aralarindaki uzaklik her iki aciya da tahammül edebilecekleri bir noktaya gelinceye dek sürdürdüler. Üsüdüler. Yaklastilar. Dikenleri batti. Aci çektiler. Uzaklastilar. Üsüdüler. Yaklastilar. Dikenleri batti. Uzaklastilar. Ne dikenleri birbirlerine batacak kadar yakin ne de üsüyecek kadar uzaktaydilar sonunda. Kirpi mesafesi, gerçek sevgi mesafesidir.

Insanlarin birbirleriyle iliskilerinin giderek daha çok kaygi verici hale geldigi dünyamizda, digerleriyle iliski kuramayan, bir araya geldiklerinde dört köseli bir yamuk olusturan yeryüzünün lanetlileri
Kirpi Mesafesi’nde sözcükler, ne dikenleri batacak kadar yakin ne de üsütecek kadar uzaklar. Bildigimiz anlati anlayisindan farkli, eksik, parçali ve hayat gibi hizli bir roman. Bir tren vagonunda dünyaya açilan iki gözün kadrajindan panoramik bir hikâye.