Yorgun Sevda

Okulunun Ankara’sina tasinan, herkesin “Canim” demeye mahkûm oldugu bir genç kiz. Agaçlarla konusuyor, rüyalarinda kuslarla; kadinliga uzanan yolun basinda, sevdasi eksik bir mecnun. Komsusu Dede’nin davetiyle girdigi bir isyeri: Ancak aysarlarin düsleyebilecegi; herkesin, cümbüsün ortasinda kendi yalnizligini yasadigi bir park, aydan park, Lunapark.

Is arkadaslari Baba Cemal, Çingene Nuri, Cüce Hamdi, Kapici Sehmuz ve kafesin içinde bir dev; uzun, upuzun bir adam: “Afrika Canavari,” Canim’in hayvani.

Zihnini delip geçen bir merminin bulaniklastirip etrafa saçtigi anilarla yasatilan, gözleri menekseli bir annenin katilasan hüznü; bu uzun adamin, kapatildigi kafesten hiç gitmeyen hüznüyle bulusuyor.

Sahaftan aldigi bir insan kafatasiyla huzur bulabilen, savas yillarindan kalan bir Alman ile kavga eden, Cennet’in dertlerine ortak olan ruhunda çiçekler açiveriyor. Hangisi oldugunu bilmedigi bir bahara duruyor ya, yagmurlar da yagiyor.

Hüzünlerin Ankara’sindan; gölgelerin ardindan, arabalarin içinden insanlara ates edildigi ölümlerin Istanbul’una uzanan çeyrek yüzyil dinmeyen sevdasi Canim’in.

Irfan Yalçin’dan, önceki romanlarina gizliden gizliye dokunuslariyla bezeli, bambaska biçem ve nitelikte, çagdas edebiyatimizi zenginlestiren bir yapit: Bir siir roman.