33

K., sorunlu ögrencilerden olusan bir okulda matematik ögretmenligi yapiyor. Dogum gününde ögrencileri yasini sordugunda “33” diyor, “Isa’nin yasindasin,” diyerek ölüm vaktinin geldigini hatirlatiyor ona ögrencileri. Oysa, sevgilisi Ferdinand’in intihariyla zaten bir parça ölen ögretmenlerinin, akciger nakli beklediginden haberleri yok. Eger uygun bir akciger bulunamazsa K.’nin yasamla göbek bagi kopacak. “Öteki taraf”taki Ferdinand ise bos durmuyor: K.’yi yazar Samuel’le yakinlasmaya, bir roman yazmaya ve bir bebek sahibi olmaya tesvik ediyor sürekli. Fakat K., bebege bakabileceginden emin degil, tipki hayatta kalip kalmayacagini bilmedigi gibi. Onun yerine bir “hayvan” edinmeye karar veriyor. Bir yumurta ve kuluçka makinesi aliyor. Bir gün yumurta çatliyor, hayvan ortaya çikiyor. K., gerçek çocuga hazirlik olmasi için adini “çocuk” koyuyor. Çocuk’u ise bir plastik posete…

Hayati bir sorunu olan K.’nin hayat verme içgüdüsü, enerjisi hiç düsmeyen bir romana dönüsüyor 33’te. Dügümler atiliyor, dügümler çözülüyor. Nefes aliniyor, nefes veriliyor. Sorular soruluyor, bazen yeni sorularla cevap veriliyor onlara.

Kjersti Skomsvold’un, melankolik tavrini gerçeküstü bir anlatimla birlestirdigi romani 33’ü Hizlandikça Azaliyorum’u da Türkçeye kazandiran Deniz Canefe Norveççeden çevirdi.

“Çocuga radyoda duyduklarimi, bir insanin bedenine hiç dokunulmazsa onun öldügünü anlatiyorum, bu bir tokat gibi. Çocuk bana bakiyor; ama yüzünde hiçbir ifade yok ve bir anda bedensel temas düsüncesi huzursuzluk verici bir sey olmaya bas¸liyor. S¸imdi belki kendimi tekrarliyorumdur, büyük olasilikla öyle yapiyorum. Önemsiz seyleri yineliyorum, bu sirada önemli olanlar yazilmamis kaliyor. Insan asla her seyi söylemeyi basaramiyor.”