Kumların Kadını

“Hem dolambaçli hem de bagimlilik yapici.”

- David Mitchell

“Hem Poe hem de Kafka akla geliyor. Kobo Abe sayfalarda hiç dinmeden atan bir heyecan yaratiyor. Okudukça okuyorsunuz ve okuyorsunuz.”

- The New Yorker

“Bazilari onda Kafka’nin bilinmeyene yönelik manipülasyonlarini, baskalari ise örnegin yarattigi kum çukuru metaforu ile Beckett’in esintilerini bulacak.”

- Saturday Review

Bir agustos günü bir adam ortadan kayboldu. Bir tatil gününde, buharli trenle yarim günlük mesafedeki sahile dogru yola çikti ve kendisinden bir daha haber alinamadi. Ne kayip basvurusu ne de gazete ilanlari bir ise yaradi... Bu adamla ilgili vakada kayda deger bir ipucu yoktu. Ayrica, günlük hayatinda ortadan kaybolmak istedigini düsündürecek en ufak bir hâl veya harekete rastlanmamisti. Dogal olarak, baslangiçta herkes gizli bir iliskisi olabilecegini düsündü. Fakat adamin karisi adamin bu geziye böcek toplamak maksadiyla çiktigini söylediginde, hem polisler hem de is arkadaslari biraz hayal kirikligina ugradilar...

Süphesiz, kum yasam için elverisli degildi. Peki, duragan hâl varlik için vazgeçilmez miydi? O tiksindirici rekabeti baslatan da sabit kalmaktaki israrimiz degil miydi? Sabit olmayi birakip kendimizi kumun akisina birakiversek rekabet de ortadan kalkacakti. Gerçekte, çölde de çiçekler açiyor, böcekler ve hayvanlar yasamlarini sürdürüyorlardi... Öyle ya, keske kadina da bu manzaradan bahsedebilseydi. Gidis-dönüs biletlerin asla islemeyecegi kumun sarkisini, yanlis perdeden de olsa ona dinletebilseydi keske. Oysa adamin tek yaptigi, yeteneksiz bir çapkini taklit edip baska bir hayatin yemiyle kadini avlamaya çalismak olmustu. Kumdan duvar, adamin ruhunu yakalamis, onu kese kâgidindaki bir kediye çevirmisti.