Mostarlı Meczup

Neretva Nehri isil isildi; sulari biraz nese, çokça hüzünle akip gidiyordu. Bir Meczup, gözlerinde binlerce kederle nehre bakti. Annesi çagirdi onu yanina Ve sevdigi kiz ellerinden tuttu usulca. Ayriliklar kavusmalardan, hayaller gerçeklerden daha tatliydi oysa.

Insan, zaman zaman aklinin sinirlarinda gezintiye çikar. Incecik bir çizgide gerçeklestirilen bu yolculuk, gerekli fakat tehlikeli bir yolculuktur. Kendi ellerinden tutmazsa ayaklari kayip sayisiz içsel uçurumda düsebilir. Saniyelik bir düsüstür yasadigi veya asirlar sürer, kim bilir!

Mostarli Meczup, kayip çocuk Ortaçag’in karanligindan kaçti. Duygulari karmakarisik, dili suskundu. Içinden geçenleri söyleyemedi, yasadiklarini uzun süre hiç kimseye anlatamadi. Acimasiz bir dünyada yapayalnizdi. Akli bilinmeyen diyarlara gidip geliyordu. Sevgi yaralarini sagaltti, sefkat en güçlü merhem oldu acilarina. Bir çocugun sapsari saçlarina dokunmak, kalbine dokunmakti ayni zamanda.