Çimento

Çimentoyu iyi verirsen tutar. Çimento, biziz. Çimento isçi sinifidir.
Fyodor Gladkov’un, 1917 Bolsevik Ihtilali sonrasinda ve iç savas kosullarinda bir tasra kentinde yasanan kavgalari ve dönüsümleri anlattigi efsanevi romani Çimento, çagdas Rus edebiyatinin ve toplumcu gerçekçi akimin en çok okunup tartisilan eserlerinden biri olageldi.
Bir yanda toplumun çikari için varini yogunu ortaya koyanlar; diger yanda avantacilari, numaracilari, hirsizlari ve bürokratlariyla kendi çikarinin pesinde kosanlar…
Bir yanda “yeni toplum”un habercileri, neferleri, önderleri;
diger yanda “eski toplum”un posalari, artiklari, lekeleri…
Gladkov’un bu bir solukta okunan romaninda, iç savasin getirdigi yikimin orta yerinde, kentler, binalar ve fabrikalarla birlikte,
insanlar da âdeta “yeniden insa” ediliyor.
Ana kahramani, askerligini bitirip kasabasina dönen bir erkek isçi olsa da, kadinlarin mücadeledeki yeri, yükselisi ve önderligi, diger toplumsal sorunlarin yani sira erkeklerin egemenligini ve hoyratligini da yenebilmesi, merkezî bir yer tutuyor Çimento’da.
NEP olarak da bilinen “Yeni Ekonomi Politikasi”nin yol açtigi sorunlar ve “kapitalizme çark etme” tartismalari; iç savas sonrasi fabrikasi keçilere teslim edilmis bir kasabada üretimi diriltmenin olanaklari; “ayiklama komisyonlari” ve partiden ihraç kararlari; isçiler ile parti yöneticileri ve bürokratlar arasindaki gelgitli iliskiler; entelektüellerin mücadeleye katkilari ve açmazlari; kadin-erkek birlikteliginde özgürlügün imkânlari; özetle bir yeniden insa sürecinin çok yönlü sancilari, simdi Çimento’nun sayfalari arasinda bir kez daha bulusuyor okurlarla…