Belki Defne

O yaz gecelerinde dans ederlerken, yanaklari, gögüsleri birbirine degdi degecek, ama asla degmeden, Defne, Sahir’in kokusunu içine çektikçe yazlik elbisesinin ipegi erir, kollari, bacaklari sanki dagilir giderdi. Hemen o an, oracikta sarilip yatmazlarsa ölüverecekmis gibi gelirdi. Oradan kaçmak, sarilip yatabilecekleri bir odaya, bir yataga kosmak istegi dans boyunca, bazen tüm gece boyunca sürerdi, gizliden de öte, örtülü, derinden...Özlemini çektigi bu oda, bu yatak, gündelik yasamlarinin cografyasinda yer almiyordu. Belki günlerden bir gün gidebilecekleri bir yerdi, yalnizca. Bu Belki birgün’ün de her günkü takvimlerde yeri yoktu. Asla’yi kabullenmeyen yüregimizi oyalamak için benligimizin kuytusunda gizlice bulundurdugumuz o sisli, Belki birgün Beldesi.Yasamin karsimiza çikardigi çetrefil yol ayrimlarinda... zor sorular... imkânsiz seçimler karsisinda... kolayca, evet veya hayir, su veya bu, sen veya o, diyemedigimiz zamanlarda ruhumuzu oyalayan veya törpüleyen belki’ler... Belki günlerden bir gün, belki evlerden bir ev, belki onlardan biri, Belki Defne, Belki Ben...