Keskin Veda

Umutsuzlugum umuduna dügümlenmis.
Raziyim!
Sevsen de gel sevmesen de.
Kabulüm!
Ölsem de gel ölmesem de…

Gölgeler çekildiginde, kabuk tutmus yaralarim yeniden kanamaya basladi. Bir varmis degil de, sanki hep yokmus gibi sakladigim ve yüzlesmekten korktugum ne kadar sarsici aci varsa, iste yine karsimdaydi.
Yüz yüzeydik ve çirilçiplak!
Annemin ve babamin kanlar içinde yattigi o oyun parkindaydik. Gökyüzü kara, içime çektigim nefes kara, ruhum kara ama annemin boynundan süzülen kan, her seye inat, kipkirmiziydi…
Peki, neden eskisi gibi hissetmiyordum? Nefesimi kesen bu görüntü ile yüzlesmek neden beni artik korkutmuyordu?

Karsimdaki gölge silik bir hal almaya baslayinca sasirdim ve ona dokunmak için elimi kaldirdim. O an avuç içlerimde göz kamastirici bir isik oldugunu fark ettim. Hizla büyüyor ve yayilarak karanlik ruhumu aydinlatiyordu. Avuçlarimi açip isigin kaynagina daha yakindan bakinca onu gördüm.
Oradaydi iste.
Kokusunda can buldugum kadin oradaydi…