Kısa Hitler İmparatorluğu Tarihi

Yil 1918. Tarihin en kanli çarpismalarina sahne olan Büyük Savas nihayet bitmistir. Kirk milyon insan ölmüs, ülkeler viran olmus, haritalar degismistir. Galiplere tükenmislikle karisik bir sevinç, magluplaraysa korkuyla karisik bir keder hâkimdir. Ancak hem galiplerin bir kisminin hem de magluplardan birinin paylastigi ortak bir duygu daha vardir: Öfke!

Ingiltere ve Fransa öfkelidir zira zafer için agir bir fatura ödemislerdir. Cezalandirmak, dahasi canina okumak için agir sartlar içeren Versay Baris Antlasmasi’yla Almanya’nin bogazina yapisirlar. Yenilginin sokuyla zaten agir bir öfke nöbeti geçiren Almanlar, kendilerini açliga ve ondan da büyük bir zillete mahkûm eden bu antlasmayla iyice deliye dönmüstür. “Onlar büyük tarihi geçmisi olan sanli bir ulustur; nasil olur da yenilirlerdi, nasil olur da elleri kollari böylesine acimasizca budanirdi? Dünyayi isgale kalkmisken, nasil olur da ülkeleri isgal edilirdi? Yenilgi bir yana, nasil olur da sokak hayvanlarini yiyecek kadar açliga mahkûm edilirlerdi?” Aynaya bakmaksizin suçlu ararlar: Kim, hangi hainler onlari bu duruma düsürmüstür?

Açlik, çaresizlik ve yenilginin travmasiyla at basi giden utanç, milyonlarin üzerine kâbus gibi çökmüs; Almanya, çölde vaha ararcasina, makus talihini degistirecek bir kahraman arayisina çikmistir. Çok geçmeden adaylardan biri aradan siyrilir. Adi Adolf’tur. Kisiligi otoriteyle biçimlenmis, hayata dair hayalleri yarim kalmis, türlü kompleksin esiri olmus ve savasin getirdigi yenilgiyi hazmedememis bir savas gazisidir. “Sanli tarih” ile karnini doyurmakta, “askerlik” ile nefes almakta, agzi da iyi laf yapmaktadir. Adeta o günün Almanya’si, onun sahsinda ete kemige bürünmüstür…

“Düsün pesime, bizi bu duruma düsürenleri biliyorum, önce onlarin sonra da dünyanin canina okuyacagiz; Büyük Almanya’yi kuracagiz!” der Adolf.

Ruhu, bedeni ve zihni yarali bir ulusun, ruhu, bedeni ve zihni hastalikli bir insanin liderliginde dünyayi kasip kavuracak utanç yürüyüsü, iste böyle baslar…