Muhammedi Marifet

Ibn Arabî'nin nübüvvet anlayisi Hz. Peygamber'in kendinden önce gelen peygamberleri neshettigi inancina dayalidir. Bu durumda söz konusu nebilerin bilgi kaynagi olmasi ancak Hz. Peygamber vasitasiyla ve onun ihatasi altinda mümkün olabilir. Onlarin Hz. Peygamber'den bagimsiz bilgi kaynagi olduklarini düsünmek bizi baska çeliskilere düsürebilir. Bu itibarla kitap içinde öteki peygambere atifla zikredilen bütün bilgiler Hz. Peygamber'in ihata ettigi ve onun dairesi altinda bulunan bilgiler olarak kabul edilir; bunu fikih tâbiriyle anlatirsak önceki nebilerin seriati ancak Islam seriatiyla çelismedigi sürece ikincil bir kaynak olabilir. Bu durumda bilgi öteki peygamberlere ancak zayif bir bagla baglanabilir. Peygamberler arasinda Hz. Peygamber ve ona izâfeyi anlatan ‘Muhammedîlik' bilginin kemalini temsil eder. Özellikle Fusûsü'l-Hikem bu ana ilke ekseninde ortaya çikmistir. Bir bilginin Muhammedî olmasi esyayi oldugu hâl üzere görmekten ortaya çikan bilgi demektir. Bu meyanda Hz. Peygamber metafizigin maksadini teskil eden ‘esyayi oldugu hâl üzere' görebilen yegâne insandir. Ibn Arabî'nin bilgiyi Muhammedî olmakla nitelemesi esnasinda akla gelmesi gereken en önemli kural budur. Muhammedî bilginin esasi ise esya ve Allah hakkinda ‘el-cem beyne't-tenzih ve't-tesbih' hükmünü vermektir. Tenzih ve tesbih hükmünü cem etmek akil ve hayal arasinda bir yol bularak insanin kemalini bu iki gücün cem' edilmesinde aramak demektir. Bu bir paradokstur fakat hakikate bundan baska gitme yolu yoktur.

Elinizdeki kitap Fütûhât-i Mekkiyye'nin cilt 13, sayfa 201'den baslayarak cilt 14, safya 205'e kadar uzanan kismidir. Bu bölümde Ibn Arabî menzillerdeki yolculuklarda bilhassa Muhammedî bilgileri zikreder. Bölümde pek çok alt baslik vardir ve hepsini bir kitap ekseninde toplamak güçtür. Fakat biz yine en uygun ismin Muhammedî Mârifet olabilecegini düsünerek kitaba böyle bir isim verdik.