Felaket Yazısı

Maurice Blanchot Felaket Yazisi’nda bizi ebediyen yankilanacak "parçali yaziyla" tanistiriyor. Felaket: yildizdan kopmak, öyleyse aydinlik ve merkezî bir güçten, onun toparlayici düzeninden, "kendine ragmen" ayrilmak.

? Sonsuz-sinirli, bu sen misin?
? Geriye, adina sustugumuz adlandirilmamis kalir.

Felaket Yazisi'nda düsünce, çesitli yönlerde - hep parçalanmis yönlerde - belli sorulara odaklanarak, sinir deneyimleri gerçeklestiriyor. Blanchot, désastre sözcügünün etimolojisine gönderiyor: désastre -felaket- yildizdan kopmak, öyleyse aydinlik ve merkezî bir güçten, onun toparlayici düzeninden, "kendine ragmen" ayrilmak.

Felaket Yazisi’ndan:

? Sen degilsin konusacak olan; birak, unutusla ya da sessizlikle olsa bile, felaket konussun sende.

? Biz ki, zamanin yollarinda hep dönüsteyiz, ne ilerliyoruz ne geç kaliyoruz: Geç erkendir, yakin uzak.

? Bir kitaptir ancak patlayis denilen.” (Mallarmé.)

?Ne okumak, ne yazmak, ne konusmak, ne var ki sadece bunlarda yatar daha simdiden söylenmis olandan, Bilme’den, anlasmadan kurtulusumuz, verilenin belki kimse tarafindan alinmadigi meçhul uzama, darlik alemine girisimiz. Felaketin eliaçikligi. Ki orada hayat, ölüm, daima asilmistir.

? Ebediyeti, onu geçici kilmak için, paylasalim.

? Ve yine de, en uzak olanin yakinligina, en hafif olanin agirligina, ulasmayanin dokunusuna ancak dostlukla yanit verebilirim, karsilikli da olmayan paylasimi da olmayan bir dostluk ile, iz birakmadan geçip gitmis olana dostluk, bilinmeyenin mevcudiyetsizligine edilginligin verdigi yanit olan bir dostluk ile.